Μέσα ?ου ζει ένας σκάνταλος τύπος, ένας καλικάντζαρος. Θα λαχταρούσε η ζωή ?ου όλη να είναι πιρουέτες. Να ακροβατώ έξω νου και νό?ου, να παραβιάζω ωράρια και να γονι?οποιώ ωάρια, να αδιαφορώ για τις συνέπειες των πράξεών ?ου ? σά?πως αυτοί που τις ?ετρούν και τις ξανα?ετρούν βγάζουν κα?ία άκρη; ξεφεύγουν ?ήπως από το τυχαίο κι από το πρόσκαιρο της ύπαρξης; Να νιώθω τις στιγ?ές σαν νότες, να υπακούω στον εσωτερικό ?ου ?ονάχα ρυθ?ό? Μέσα ?ου επι?ένει να χοροπηδάει το πιτσιρίκι εκείνο που έκανε διαρκώς ζη?ιές, που έβγαζε σε όλους γλώσσα, που ο κόσ?ος του ήταν άγραφο χαρτί, άλλοτε το ζωγράφιζε, άλλοτε το ?ουτζούρωνε, κάποτε του έβαζε φωτιά...Θαυ?άζω όσους ξεκινούν για το περίπτερο και βρίσκονται στην άλλη άκρη του κόσ?ου. Τους όπου γης και πατρίς, τους ανθρώπους-πουλιά. Εγώ εί?αι δέντρο. Γίνεται δέντρο το πουλί, πουλί το δέντρο; Ως δέντρο τι ?πορείς να ελπίζεις;Να δροσίζεις όποιους ξαποσταίνουν στον ίσκιο σου. Να σε προτι?ούν τα φτερωτά, για να φτιάχνουν τις φωλιές τους. Να απολα?βάνουν τους καρπούς σου τα σκιούρια και οι αλεπουδίτσες. Κυρίως δε, όταν σηκώνεται άνε?ος, να φουσκώνουν οι φυλλωσιές σου σαν πανιά καραβιού κι ας σε κρατούν οι ρίζες σου στο ίδιο ?έρος. Να κάνεις τον αέρα ?ουσική κι η ?ουσική σου να φτάνει εκεί που εσύ δεν θα βρεθείς ποτέ. «Πάλι τραγουδάει το δέντρο?» να λένε.