Όταν οι συγγραφείς φοράνε μπλε κορδόνια στο ένα τους παπούτσι, πράσινα στο άλλο, τότε τους συμβαίνουν τα πιο παράξενα πράγματα. Έτσι κι εμένα. Μια μέρα, καθώς έσκυβα στο πεζοδρόμιο να δέσω τα μπλε κορδόνια μου, τσουπ, έπεσε πάνω στο κεφάλι μου ένα παλιό παιχνίδι. Για την ακρίβεια, μια κουρδιστή μαϊμού με κόκκινο σκουφί και δυο πιατίνια στα χέρια της, που τα χτυπούσε ασταμάτητα σαν τρελαμένη. Κόντευε να με ξεκουφάνει η αθεόφοβη μαϊμού.

Θα με ρωτήσετε τώρα από πού έπεσε τούτη η κουρδιστή μαϊμού. Κι εγώ θα σας απαντήσω: Από τον ουρανό! Για την ακρίβεια, από ένα κόκκινο σύννεφο με άσπρες ρίγες. Έτσι, τουλάχιστον, μου είπε. Κι εγώ την πίστεψα. Γιατί ξέρω πως απ' τα παλιά τα χρόνια οι κουρδιστές μαϊμούδες λένε πάντα την αλήθεια.

"Κύριε συγγραφέα", με παρακάλεσε η κουρδιστή μαϊμού, "πρέπει οπωσδήποτε να γράψεις για την επανάσταση των παλιών παιχνιδιών. Να τη μάθουν όλοι. Και προπαντός τα παιδιά που μόνο με ηλεκτρονικά παίζουν, τον τελευταίο καιρό".