Ποτέ δεν φαντάστηκα πως, τελειώνοντας το κάθε μου μυθιστόρημα, τα πρόσωπα θα συνέχιζαν να υπάρχουν σε έναν δικό τους κόσμο, αόρατο και μαγικό, χωνεμένο μέσα στον υλικό κόσμο, θα συνέχιζαν να δουλεύουν, νασπρώχνουν τα μόρια της ύλης για να βρουν μια δική τους δικαιοσύνη. Και όμως, έτσι έγινε. Και ήρθαν όλα μαζί να με βρουν. Να μου ζητήσουν αυτό που τους στέρησα, είπαν, για να υπάρξει η δικαιοσύνη. Όσο και αν φανεί παράλογο ή ακατανόητο, έτσι έγινε. Μου έφεραν τις δικές τους ιστορίες, έτοιμες, αυτές που ολοκλήρωναν, είπαν, το μυθιστόρημα, κι εγώ έπρεπε να τους δώσω άλλη μια φορά το αίμα μου - σαν να ζούσαν σε ομηρική ραψωδία. Και αναρωτιέμαι μήπως αυτό που λέμε Ζωή και Χρόνο και Κτίση δεν είναι αφηρημένες έννοιες αλλά οντότητες υπαρκτές και πέρα για πέρα πραγματικές μέσα στις διαστάσεις του δικού τους χωροχρόνου, σε κόσμους παράλληλους ή επάλληλους. Σε κόσμους μαγικούς, ίσως, σμαραγδένιους. (Μ. Λ. Π., από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου) «Το "Σμαραγδένιο Βουνό" είναι όλα όσα δεν τόλμησα, όσα δεν μπόρεσα, όσα φοβήθηκα. Είναι το Ανεξήγητο και το Ακατανόητο, όπως το έζησα ανεβαίνοντας και κατεβαίνοντας τους αιώνες, να βρω κομμάτια από τις περασμένες μου ζωές. Σαν να επιστρέφω στο σπίτι μου ύστερα από αιώνων οδοιπορία... Όμως πού είναι το σπίτι μου;» (Από την παρουσίαση της έκδοσης)