"Όσο για κείνη την ιστορία υπάρχουν πολλές εκδοχές. Η καλύτερη όμως είναι πάντα αυτή που κλαις". (Τάσος Λειβαδίτης)
Το 1982, ο τριαντάρης Μάρκος Σιμώτας τοποθετείται από τον Ανδρέα Παπανδρέου Κυβερνήτης στον Άγιο, την πρώτη και μόνη υπερπόντια κτήση μας. Ο Σιμώτας πηγαίνει στην αποικία με μοναδική του φιλοδοξία να περάσει τρία ξένοιαστα χρόνια. Τελικά όμως θα ταυτίσει τη μοίρα του με εκείνη του νησιού. Τριάντα χρόνια αργότερα, ο γιος του ιχνηλατεί την πορεία του, προσπαθώντας να μπει στη θέση του και να διαλευκάνει το μυστήριο ενός χαμένου παιδιού.
Είναι τα χρόνια της παντοδυναμίας του Ανδρέα Παπανδρέου στην Ελλάδα και το ατλαντικό νησάκι, που αποτελεί ελληνική κτήση από τα μέσα του 19ου αιώνα (δωρεά του Λίνκολν προς τους Έλληνες σε ένδειξη αναγνώρισης της συμμετοχής των Μανιατών του Γυθείου στον αμερικανικό Εμφύλιο), προσπαθεί να συντονιστεί από μακριά με όσα συμβαίνουν στην πατρίδα.
Η ιστορία του Μάρκου Σιμώτα (κάτι ανάμεσα σε μποέμ ρομαντικό τυχοδιώκτη, κυνικό στέλεχος της δημόσιας διοίκησης και πανηγυρικά αδέξιο οικογενειάρχη) θα αποδειχθεί σωστός τραγέλαφος τόσο για τον ίδιο όσο και για το νησί...
"[...] ο Χωμενίδης φτιάχνει μια πολιτεία μεταξύ ουτοπίας και δυστοπίας [...] εικονογραφώντας το τεράστιο, ασφυκτικό αδιέξοδο στο οποίο έχει οδηγηθεί από καιρό η ελληνική πραγματικότητα, ανίκανη να κάνει την οποιαδήποτε υπέρβαση έχει σχεδιάσει ή ονειρευτεί.
[...] Τίποτε εδώ δεν μοιάζει άστοχο και παράταιρο. Όλα δένουν σε ένα προσεκτικά οργανωμένο σύνολο, το οποίο καταφέρνει να αποσπάσει από τις πολλαπλές εσωτερικές αντιθέσεις και τις εσκεμμένες αντινομίες του ένα ισχυρό αποτέλεσμα". (Βαγγέλης Χατζηβασιλείου, Το Βήμα - από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Τίποτα δεν μπορεί να σταθεί εμπόδιο ανάμεσα στα γραπτά τού Χωμενίδη και την απνευστί ανάγνωσή τους. Ο λόγος του ρέων, απολαυστικά σατυρικός, μοιάζει πολλές φορές να μας υπνωτίζει και να μας απορροφά στο περιεχόμενο του. Ακόμη κι όταν ο συγγραφέας μιλά για θέματα που μας πληγώνουν, ατομικά ή συλλογικά, το κάνει με όπλο την καλοτροχισμένη λεπίδα τού χωμενίδειου χιούμορ, βοηθώντας μας να απελευθερωθούμε από τη σοβαροφάνεια και την μεμψιμοιρία. (ΕΡΙΚΑ ΒΑΡΑΓΓΟΥΛΗ, περιοδικό PSYCHOLOGIES, τεύχος Απριλίου 2012)

Παρακολουθούμε [...] την αποκαθήλωση ενός βασιλιά της εγωπάθειας και της ανεύθυνης ελαφρότητας, την οδυνηρή διάλυση των ψευδαισθήσεων ενός ανθρώπου που πίστευε πως μπορούσε να φέρει "τον κόσμο στα μέτρα του". Στο "Σοφό παιδί" ο πρωταγωνιστής βγαίνει αλώβητος (και αμεταμέλητος) από τις τρέλες, ακόμα και τα εγκλήματα που έχει διαπράξει. Στο "Ο κόσμος στα μέτρα" του ένας ίδιας κοπής πρωταγωνιστής, απλώς κατά δεκαπέντε χρόνια μεγαλύτερος, συντρίβεται τελικά πάνω στην πραγματικότητα. Είναι μήπως η διαφορά ζήτημα ηλικιακής ωρίμανσης; Απόηχος κάποιου προσωπικού δράματος του συγγραφέα; Πιθανόν. Στην προοπτική όμως της τροχιοδεικτικής λειτουργίας των λογοτεχνικών κειμένων είναι προπαντός ζήτημα αλλαγής πολιτισμικού κλίματος. (ΔΗΜΟΣΘΕΝΗΣ ΚΟΥΡΤΟΒΙΚ, Τα Νέα, Βιβλιοδρόμιο, 21/7/2012)