Ο δεύτερος τόμος "ανταποκρίνεται στην επιθυμία των κληρονόμων και του φιλολογικού επιμελητή, να προσφερθούν στον αναγνώστη όσο γίνεται πληρέστερα στοιχεία για την ολοκλήρωση της λογοτεχνικής φυσιογνωμίας του Καρυωτάκη". Η ολοκλήρωση αυτή -πού επιχειρείται για πρώτη φορά, στο μέτρο του δυνατού, σε τούτο τον τόμο-δεν πιστεύουμε πώς ήταν αντίθετη προς τις επιθυμίες του ποιητή: όχι μόνο γιατί, το 1924, νεκρολογώντας τον φίλο του τον ποιητή Ιωσήφ Ραφτόπουλο, έγραφε ότι "τα ποιήματά του, σκορπισμένα εδώ κι εκεί σε φυλλάδια πού ετύπωνε ο ίδιος και σε περιοδικά, ή χειρόγραφα ακόμη, θα μείνουν σχεδόν απρόσιτα αν δε βρεθεί κάποιος να τα συγκεντρώσει και να τα εκκαθαρίσει" αλλά και γιατί, πριν αυτοκτονήσει, δεν ξέρουμε να κατέστρεψε κανένα από τα λογοτεχνικά ή και ιδιωτικά ακόμα χαρτιά του.