Πρόκειται για εγχειρίδιο συνεταιρικό, με θέμα την Αρχαϊκή επική ποίηση, όπως θεμελιώθηκε και ασκήθηκε στα δύο διαδοχικά ομηρικά έπη.

Η Εισαγωγή ορίζει το ευρύτερο πλαίσιο της ομηρικής ποίησης- ανιχνεύει την ταυτότητα του Ομήρου και την υποθετική σχέση των ομηρικών επών με την ιστορία- σχολιάζει το ύφος και τη γλώσσα τους- επιμένει στον τρόπο σύνθεσης, εκφοράς και πρόσληψης τους, για να καταλήξει στις αναλογικές ομοιότητες και διαφορές Ιλιάδας και Οδύσσειας.

Το Πρώτο Μέρος αναγνωρίζει τους όρους και προτείνει ορισμούς της ομηρικής αφήγησης. Διακρίνει τον μύθο από την πλοκή των δύο επών, και την τεχνική από την τέχνη τους. Παρουσιάζει τους ανώνυμους και επώνυμους αοιδούς της Ιλιάδας και της Οδύσσειας, που αποτελούν προδρομικά είδωλα των ραψωδών.

Το Δεύτερο Μέρος αναφέρεται σε κρίσιμο αφηγη-ματολογικό πρόβλημα. Ζητούμενο είναι αν οι ομηρικοί θεοί, εκτός από τον θεολογικό τους ρόλο, διεκπεραιώνουν και ποιητική αποστολή. Προς αυτή την κατεύθυνση εξετάζεται καταρχήν ο ποιητικός ρόλος των Μουσών και στη συνέχεια των ολυμπίων θεών, χωριστά στα δύο έπη.

Το Τρίτο Μέρος αφιερώνεται στην ομηρική αρε-ταλογία. Η αρετή φαίνεται να αποτελεί το αποφασιστικότερο σήμα για το ήθος των ομηρικών ηρώων, χωρίς τούτο να σημαίνει ότι συστήνει έναν κώδικα συστηματικής ηθικής. Ορίζει ωστόσο τη στάθμη του ομηρικού πολιτισμού σε πολεμικό αλλά και σε μεταπολεμικό περιβάλλον. Πυρηνικό στοιχείο, τέλος, της ομηρικής αρετής αναδεικνύεται το κλέος, το οποίο μετασχηματίζεται καθώς περνούμε από την πολεμική και δραματική Ιλιάδα στη μεταπολεμική και μετα-δραματική Οδύσσεια.