Το ανά χείρας βιβλίο θα αναφερθεί κυρίως στον Άγγελο ως αγγελιαφόρο (αυτή είναι και η αρχαία σημασία της λέξης), αλλά οφείλουμε να ξεκινήσουμε με την αντίληψη ότι ο Άγγελος είναι ίσως κάτι παραπάνω από αυτό: η ίδια η αγγελία (...) Η τρέχουσα τρέλα της Νέας Εποχής για τους αγγέλους μοιάζει να προτιμά την εκδοχή των αγγέλων τύπου ευχετήριας κάρτας, που τους θέλει φιλόστοργους, προστατευτικούς, δημιουργικούς. Η επικίνδυνη όψη της αγγελικότητας έχει σχεδόν λησμονηθεί (...) Η αντίληψη ότι ο καθένας έχει τον «δικό του άγγελο» είναι, φυσικά, ισοδύναμη με την αντίληψη ότι έχει τη δική του προφητικότητα ή ακόμα (όπως θα έλεγαν οι Ινδουιστές που ερμηνεύουν τις Βέδες) τη δική του «θεότητα». Το να κάνει το σώμα του «Αυλή των αγγέλων» όπως συνιστούν οι Σούφι, σημαίνει να στέκεται μπροστά στον θρόνο αυτοπροσώπως, να είναι ο ίδιος ο αγγελιοφόρος που είναι συγχρόνως και η αγγελία (...) Αν τα μέσα (όπως η γραφή και η γλώσσα) έχουν γίνει για μας τρόπος αποχωρισμού, αποστασιοποίησης και αποξένωσης του εαυτού μας από αυτή την άμεση γεύση, το φταίξιμο δεν είναι των αγγέλων - όσο κατεργάρηδες και διπρόσωποι κι αν είναι. (...) Αν η εκ νέου ανακάλυψη του Αγγέλου στην εποχή μας σημαίνει κάτι, πρέπει να τη βιώσουμε ως επίκληση, ως πρόκληση, να διασχίσουμε τη μεθόριο που φαίνεται να μας χωρίζει από τον Άγγελο - και από τον εαυτό μας. (ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΗΣ ΕΚΔΟΣΗΣ)