Η Ελληνική Ζωγραφική μπορεί να χωριστεί σε τρεις μεγάλες περιόδους, την Αρχαία, τη Βυζαντινή και τη Νεώτερη. Η Αρχαία ελληνική ζωγραφική αρχίζει από την προϊστορία και φτάνει μέχρι τους ρωμαϊκούς χρόνους, όπου έχουμε τρεις πηγές πληροφοριών: τις προϊστορικές τοιχογραφίες, λίγα μωσαϊκά και αφθονία αγγείων. Βλέποντας τα καταπληκτικά σχέδια πάνω στα αγγεία και τη σοφή απλότητα και καθαρότητα με την οποία αξιοποιούσαν τα μοναδικά δύο χρώματα (κεραμιδί και μαύρο), έχοντας παράλληλα και τη μαρτυρία της γλυπτικής και της αρχιτεκτονικής, βγάζουμε το συμπέρασμα ότι κι η φορητή ζωγραφική αυτής της εποχής ευθυγραμμίζεται με τις δύο αδελφές τέχνες και τοποθετείται σε υψηλότατο βαθμό αισθητικής τελειότητας. Η δεύτερη περίοδος είναι η Βυζαντινή ζωγραφική, αποκλειστικά αγιογραφική τέχνη. Η τροχιά της είναι τεράστια, αρχίζει από τους πρώτους βυζαντινούς χρόνους και φτάνει ως τις μέρες μας. Τα έργα δεν υπεγράφονταν, γιατί οι βυζαντινοί ζωγράφοι θεωρούσαν ανάξιο τον εαυτό τους να συμμετάσχει σ’ ένα έργο αποκλειστικά θείο. Η επίδραση της Βυζαντινής ζωγραφικής είναι καταφανής στη λαϊκή τέχνη της Ελλάδος, που κι αυτή, εκτός από λίγες εξαιρέσεις, είναι ανώνυμη. Έτσι ο 19ος αιώνας, σημαντικός για ολόκληρο τον κόσμο κι ακόμα σημαντικότερος για την Ελλάδα, βρίσκει το μόλις αναγεννώμενο έθνος, ύστερα από τεσσάρων αιώνων κατοχή από την Οθωμανική αυτοκρατορία, έτοιμο να δεχθεί κάθε επίδραση από τον πολιτισμένο δυτικό κόσμο, κόσμο στον οποίο ανήκει κι αυτό και που τα θεμέλιά του είναι πέρα για πέρα ελληνικά. Στο 19ο αιώνα τοποθετείται και το ορόσημο της τρίτης φάσεως της Ελληνικής Ζωγραφικής, της Νεώτερης, όπως την ονομάσαμε στην αρχή. Το βιβλίο αυτό του Ανδρέα Ιωάννου δε φιλοδοξεί να κάνει μεγάλες αισθητικές αναλύσεις πάνω στην Ελληνική Ζωγραφική του 19ου αιώνα, αλλά κάτι πιο πρωταρχικό, να μας πληροφορήσει ποιοι ήταν οι Έλληνες ζωγράφοι του 19ου αιώνα, κάτω από ποιες συνθήκες ζήσανε και σπουδάσανε και ποια είναι τα κυριότερα έργα τους.