Η Ιστορία της Τέχνης είναι ένα τεράστιο μωσαϊκό που εκτείνεται από την προϊστορία μέχρι τα πρώτα χρόνια του αιώνα μας. Η απόλυτη καινοτομία αυτού του εγχειρήματος του Ελί Φωρ, που ξεκίνησε το 1909, τελείωσε το 1927 και αναθεωρήθηκε αρκετές φορές, ήταν ότι εισήγαγε ένα νέο είδος, που σήμερα θεωρείται απαραίτητο και είναι ιδιαίτερα δημοφιλές: το βιβλίο για την τέχνη, δηλαδή, όπου κάθε σχόλιο μπορεί να συγκριθεί με τα ίδια τα έργα, όπου η αντιπαράθεση και η παραβολή των εικόνων δικαιολογούν την τόλμη της προσέγγισης, που είναι συχνά πρωτοφανής. Εγχείρημα εντελώς καινούργιο για την εποχή, που κανένας, με εξαίρεση τον Μαλρώ, δεν έφτασε ούτε ξεπέρασε μέχρι σήμερα. Η τέχνη της Αναγέννησης: από τη Φλωρεντία του Λεονάρντο ντα Βίντσι, τη Ρώμη του Μιχαήλ Αγγέλου και τη Βενετία του Τισιανού μέχρι τη γαλλοφλαμανδική εικονογραφία και τη μεταρρυθμιστική Γερμανία του Ντύρερ και του Χολμπάιν.