Τι είναι καλό και τι κακό; Πώς πρέπει να ζούμε; Πρέπει πάντα να λέμε την αλήθεια; Ο πλούτος φέρνει άραγε ευτυχία; Τι σημαίνει ελευθερία; Αυτά και άλλα ερωτήματα, απλά, κοινότοπα μεν, βαθιά δε, κάνουν διάσπαρτα την εμφάνισή τους καθώς διανύουμε τα παιδικά μας χρόνια οδεύοντας προς την εφηβεία.

Ο Μάγκας βρίσκεται συχνά αντιμέτωπος με αυτά, είτε στον μικρόκοσμο-παιδόκοσμο του αρχοντικού σπιτιού είτε στον μεγάκοσμο των αλανών της Αλεξάνδρειας. Στην πρώτη περίπτωση, η Πηνελόπη Δέλτα στήνει απλές καθημερινές καταστάσεις με πρωταγωνιστές τα παιδιά: ποιο παιδάκι έφαγε τους χουρμάδες; Κατηγορείται άδικα ο συμπαθής Λουκάς, ενώ το "αμάρτημα" διέπραξε ο αντιπαθής Βρασίδας, που το αρνείται ψευδόμενος ασύστολα. Η αλήθεια-δικαιοσύνη θα λάμψει στο τέλος, με τη συμβολή του Μάγκα.

Όμως οι προβληματισμοί διευρύνονται, εμπλουτίζονται, αποκτώντας μια κοινωνιολογική χροιά όταν περιδιαβαίνουμε τις φτωχογειτονιές της πόλης: ο πεινασμένος δικαιούται να κλέψει λίγο φαγάκι; Τι είναι καλύτερο: η ελευθερία μες στην ανέχεια ή η ασφάλεια ενός χρυσού κλουβιού; Με το συναπάντημα και την πρόσκαιρη σύμπλευση του καλομαθημένου-καλοταϊσμένου "σπιτίσιου" Μάγκα με τον πειναλέο αδέσποτο Αφράτο, η σκυλίσια ζωή συναντάται και συγχέεται με την ανθρώπινη.

Στις σελίδες αυτές, που είναι από τις πιο μεστές, η Πηνελόπη Δέλτα επιδίδεται σε ένα είδος κοινωνικής κριτικής: θυμίζει τον μεταπολεμικό ασπρόμαυρο κινηματογράφο, με τους φτωχούς, πλην έντιμους ήρωές του και τις δυσκολίες τους στις φιλικές και ερωτικές σχέσεις λόγω κοινωνικής διαφοράς.