"Μήτε σε απέκτησα, μήτε θα σε αποκτήσω ποτέ, θαρρώ [...] Είναι, δεν λέγω, λύπη. Αλλά εμείς της Τέχνης / κάποτε μ' έντασι του νου [...] δημιουργούμεν ηδονήν / η οποία σχεδόν υλική φαντάζει", εξομολογείται ο ποιητής σε ένα "Ανέκδοτο" ποίημά του (1877;-1923). Ο λόγος για ποιήματα, γραψίματα σκεπασμένα, που ο Καβάφης ενσυνείδητα διαφύλαξε, δεν κατέστρεψε, αλλά και δεν δημοσίευσε μέχρι το θάνατό του το 1933, ποιήματα για τη μοίρα των περισσότερων από τα οποία ο ίδιος τίποτα δεν όρισε - χαρακτήρισε, πάντως, "μη δημοσιεύσιμα" 12 από αυτά. Είμαστε, έτσι, σήμερα εκτεθειμένοι απέναντι στον ποιητή, όσο και εκείνος απέναντί μας. Εκείνος, "ποιητής υπερμοντέρνος, ποιητής των μελλουσών γενεών" σύμφωνα με τα ίδια του τα λόγια σε τρίτο πρόσωπο.