Τον κοίταξε, κι ήταν η πρώτη φορά που έβλεπε εκείνα τα μάτια. Σπίθες που, όση βροχή κι αν έπεφτε, δε θα κατόρθωνε να τις σβήσει. Μα και φόβος στο βάθος...
Κρατούσε το τιμόνι σταθερά και προσπαθούσε να δει κάποιο φως στ' ανοιχτά!
Είχαν ήδη απομακρυνθεί πολύ από τη στεριά, μα δε φαινόταν να χάνουν τις ελπίδες τους.
"Ο παππούς βγήκε να ψαρέψει. Αν είναι μεθυσμένος..."
Η μικρή Τσιγγάνα δε μίλησε. Κοίταξε κι αυτή τον ορίζοντα για κάποιο φως. Μάταια. Ο Δημήτρης σκεφτόταν τις ιστορίες του παππού!
Όλη η ζωή του, αυτή που γνώρισε κι αυτή ακόμα που είχε φανταστεί ακούγοντας για εκείνον, του ερχόταν στο μυαλό!
Μπερδεμένες σκέψεις, ανακατεμένες σαν τη θάλασσα ετούτη τη στιγμή! Σαν τα μαλλιά της Τσιγγάνας. Σαν τους χτύπους της καρδιάς του. Τότε που τον έπιανε απ' το χέρι και του μάθαινε τα μυστικά του κόσμου, της θάλασσας και της ζωής.