«Κάποιες φορές η κοινωνική κατακραυγή είναι ο μεγαλύτερος φονιάς και εκείνη πρέπει να καταδικάζεται και όχι οι άνθρωποι. Οι άνθρωποι είναι πιόνια ενός συστήματος που δεν έχει συναισθήματα πάρα μόνο νόμους που τιμωρούν. Και μετά είσαι σταμπαρισμένος εφ’ όρου ζωής. Οι άνθρωποι ξεχνούν το καλό συχνά, όμως το κακό δεν το ξεχνούν ποτέ. Κατά βάθος χαίρονται να σου το θυμίζουν, να σε ισοπεδώνουν, να σε βλέπουν να καταρρέεις. Ποια χαιρέκακα ένστικτα οδηγούν αυτή τη συμπεριφορά τους; Η αμάθεια; Η έλλειψη παιδείας, οι αστικές αντιλήψεις, η νοοτροπία, η χαμηλή αυτοεκτίμηση ή το γεγονός ότι μέσα από τα λάθη και τα πάθη του άλλου λυτρώνονται οι ίδιοι από τα δικά τους;»