Στο έργο «Τραγούδια για Άντρες» παρουσιάζονται έξι διαφορετικές γυναίκες και η ζωή τους. Ανήκουν ση μεγάλη μάζα της περιφέρειας, που σχετικά πρόσφατα αστικοποιήθηκε γεμίζοντας την Αθήνα και το λεκανοπέδιο. Κουβαλούν ό,τι διδάχτηκαν από τις μανάδες τους και τον καθωσπρεπισμό των κλειστών κοινωνιών που γεννήθηκαν. Δεν έχουν τη δύναμη να υπερβούν τους περιορισμούς του αξιακού συστήματος μέσα στο οποίο ανατράφηκαν. Δέχονται το ρόλο που τους ανέθεσαν και μάχονται για το καλύτερο με το δικό τους τρόπο, αρκούμενες στο ελάχιστο και προσφέροντας τα μέγιστα. Άλλοτε σαν άμυνα απέναντι σε κάποιον που φοβούνται, άλλοτε σαν διαμαρτυρία του ανυπεράσπιστου στον ισχυρό, άλλοτε σαν υπεράσπιση των παιδιών και της οικογένειάς τους... Δεν ξέρω πόσες είναι σήμερα αυτές οι λαϊκές γυναίκες. Φοβάμαι πως ακόμα είναι πολλές. Το γεγονός είναι πως υπάρχουν, ζουν και κινούνται δίπλα μας και αυτές και ο περίγυρός τους. Οι έξι γυναίκες στα «Τραγούδια για άντρες» είναι πρόσωπα με την έννοια που τα θέλει το θέατρο, δηλαδή πρόσωπα εξωτερικευόμενα σε δράση, διαλεγόμενα. Τα συμπεράσματα βγαίνουν από τους θεατές. Η καρτερία, η γλυκύτητα της στρογγυλάδας του λαϊκού λόγου. Δεν θέλησα να κρίνω ούτε να ερμηνεύσω τις γυναίκες μου. Θέλησα μονάχα ν' ακούσει όλος ο κόσμος τη σιωπή τους, μια σιωπή - στάση ζωής. Στα «Τραγούδια για άντρες» οι σημερινές γυναίκες της Ευρώπης - οι ανώνυμες, όχι οι επώνυμες - αλλά και οι γυναίκες του κόσμου θ' ακούσουν να τραγουδιέται και ο δικός τους καημός, το δικό τους παράπονο, η οργή και η απελπισία. Θεώρησα χρέος μου να τις φέρω στο φως της δημοσιότητας όχι μόνο σαν ηρωίδες ή σαν υποκείμενα εκμετάλλευσης, αλλά και σαν φαινόμενο κοινωνικό. Τώρα που θα φορέσουμε την καλή μας φορεσιά για να μπούμε στην Ευρώπη, ή για να οργανώσουμε τους Ολυμπιακούς Αγώνες ή την πολιτιστική Ολυμπιάδα, πρέπει να έχουμε την εντιμότητα να παραδεχτούμε ότι το ολοκαίνουργο σακάκι μας σκεπάζει ένα πουκάμισο λερό και σε μεριές μεριές μπαλωμένο... Είναι θέμα εντιμότητας! (ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΣΤΟ ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ)