Δεν είναι ο αδιέξοδος έρωτας της ηρωίδας, δεν είναι τα όνειρά της για κάτι καλύτερο. Είναι η γνώση. Ερωτεύεται, ταξιδεύει με τη φαντασία της, παθιάζεται, διεκδικεί, αλλά την ίδια στιγμή έχει πλήρη συνείδηση των ορίων. Το κείμενο αυτό γράφτηκε για να μας θυμίζει, σιωπηλά και σταθερά, τις κόκκινες γραμμές της ζωής. Χαράκτηκαν από τότε που υπάρχει κόσμος και, με το πέρασμα του καιρού, αυτό που κερδίσαμε είναι μια κάποια σχετική στρογγυλοποίησή τους. Πιο εύκολα παραβιάζονται διάφορα σύνορα στον πλανήτη (και χαράζονται νέοι χάρτες) απ' ό,τι αυτές. Επιφανειακά υπάρχει μεγάλη κινητικότητα. Πολλά ταμπού στις σχέσεις των ανθρώπων έχουν πάψει να υφίστανται και είναι απορίας άξιον πώς η περίφημη κοινωνία εξακολουθεί να ασκεί μια τόσο έντονη ψυχολογική βία στα μέλη της. Μπορεί κανείς να παραβιάζει τους άγραφους κανόνες της, να βρεθεί έξω από κάθε είδους μαντριά και να βρει την ησυχία του, που λέει ο λόγος, όμως η κοινωνική ηχορύπανση είναι μόνιμη πάνω απ' το κεφάλι του, ειδικά όταν έχει να κάνει με ερωτικές συμπεριφορές και κυρίως γυναικείες. Μια γυναίκα που εγκαταλείπει τον άντρα της για να πάει με κάποιον άλλο, δεν πληρώνει μόνο το κόστος προς τον προηγούμενο, αλλά και προς τον καινούριο. Ο εραστής τής ηρωίδας αποδείχτηκε πιο άγρια θηλιά από τον σύζυγο. Και είναι πράγματι εντυπωσιακό το πώς πολλοί άντρες σήμερα συμπεριφέρονται με τον ίδιο τρόπο, όπως τους σκιαγράφησε ο συγγραφέας ενάμιση αιώνα πιο πίσω.