Μια γυναίκα διασχίζει τη μεταπολεμική μας ιστορία• αφηγείται την οικογενειακή της περιπέτεια και υπερασπίζεται με πάθος το αριστερό της παρελθόν. Μετά το θάνατό της, το «θερμό» καλοκαίρι του 1989, ο γιος της προσπαθεί να αποκαλύψει το πραγματικό της πρόσωπο.

Το θήραμα έχει τη μορφή νουβέλας και χωρίζεται σε δύο μέρη. Στο πρώτο μέρος, ακούμε την αφήγηση μιας λαικής γυναίκας για τις οικογενειακές της περιπέτειες την κρίσιμη τριακονταετία 1944 1974. Λόγος προφορικός που περιλαμβάνει πολλά από τα κλισέ μιας αριστερής μυθολογίας. Η αφήγησή της όμως, και υπάρχει λόγος γι αυτό, αρχίζει μόλις το 1981. Στο δεύτερο μέρος διαβάζουμε τις σκέψεις που καταγράφει το 1989 ο γιος της, στην προσπάθειά του να καταλάβει τις επιλογές της μητέρας του και να συμφιλιωθεί με το παρελθόν της. Το δεύτερο μέρος ως ένα βαθμό, ανατρέπει το πρώτο. Μοιάζουν με αντικριστούς καθρέφτες. Η μία αφήγηση καθρεφτίζεται μέσα στην άλλη, το ένα πρόσωπο μέσα στο άλλο.

Κλειδί στην κατανόηση της νουβέλας είναι το μότο που διακοσμεί την αρχή της, δανεισμένο από τον συγγραφέα Ίμρε Κέρτες Αυτό που μένει να καταγράψουμε είναι η γνωστή και αξεπέραστη ντροπή της αυτοσυντήρησης.