Όσα διηγείται εδώ ο συγγραφέας είναι τα όσα έζησε. Μόνο που φαίνονται γραμμένα με γέλιο αντί με κλάματα, και με ειρωνεία που καλύπτει συχνά τις μεγάλες δυστυχίες, όταν αυτές δεν μας βαραίνουν πια. Το γέλιο όμως, που εκρήγνυται συχνά πλούσιο στον αναγνώστη από τις περιπέτειες των μικρών αυτών ανένταχτων της παρισινής κοινωνίας, είναι κάποτε και πικρό, και ίσως φέρνει και κλάμα.