Από τη μέρα που μας έλειψε ο Καζαντζάκης ώς σήμερα μία στάθηκε η μεγάλη μου έγνοια: να τελειώσω τη μετάφραση, μονάχος μου πια. Έτσι θα ξαλάφρωνα από το βάρος της ευθύνης να αφήσω ανεκπλήρωτο το όνειρο του συντρόφου μου, να μεταφράσω ολόκληρο τον Όμηρο. [...] Διαφορετικός είναι ο αγέρας της "Οδύσσειας" γι' αυτόν που έρχεται από την "Ιλιάδα". Στην "Οδύσσεια" τον Τρωικό πόλεμο οι ήρωες δε τον ζουν σαν καθημερινή οδυνηρή πραγματικότητα, τον ζουν σαν θύμηση μόνο. Δεν βρισκόμαστε πια στης Τροίας το κάστρο και τον κάμπο. Εδώ η σκηνή όλο και αλλάζει: τα ταξίδια του Τηλέμαχου και οι παραδαρμοί του Οδυσσέα μάς οδηγούν σε πλήθος θάλασσες και χώρες, άλλες πραγματικές, άλλες μυθικές. Και στην "Οδύσσεια" παραμονεύουν τον ήρωα ο κίνδυνος και ο θάνατος. Τι κοινό όμως έχει ο άθλιος χαμός των συντρόφων του Οδυσσέα από τον Πολύφημο ή από τη Σκύλλα με τον τιμημένο σκοτωμό ενός ήρωα από το κοντάρι του αντίμαχου στον τρωικό κάμπο; Και οι ερωτικές σκηνές της "Οδύσσειας" δεν θυμίζουν καθόλου τις αντίστοιχες της Ιλιάδας: δεν έχει κανείς παρά να παραβάλει τη συνάντηση του Έκτορα και της Ανδρομάχης με τη συνάντηση του Οδυσσέα και της Πηνελόπης