Τούτη η έκδοση των λεγόμενων "Ανέκδοτων" ποιημάτων και στιχουργημάτων του Κ. Π. Καβάφη, δεν καταργεί την προηγούμενη (Ίκαρος, 1968), στην οποία είχα εφαρμόσει αυστηρά φιλολογική μέθοδο, βάσει του τότε διαθέσιμου βιβλιογραφικού και αρχειακού υλικού. Διαφέρει, όμως, σημαντικά από εκείνην, διότι την ενημερώνει, την διορθώνει, και την ελαφρώνει από κάμποσον σχολαστικό φόρτο (όπως ήταν η "διπλωματική" αναπαραγωγή όλων των ορθογραφικών ιδιορρυθμιών των χειρογράφων), ενσωματώνοντας την φιλολογική και εκδοτική μου πείρα μιας εικοσιπενταετίας. Με άλλα λόγια, προϋποθέτει πως ο ειδικευμένος αναγνώστης θα μπορεί να προστρέχει στην έκδοση των "Ανεκδότων", που θα συνεχίσει να ανατυπώνεται αναλλοίωτη, όσο υπάρχει ζήτηση γι' αυτήν.
Εδώ, στα αρχικώς 75 ποιήματα, επρόσθεσα τα 8 νέα κείμενα που πρωτοδημοσιεύθηκαν μετά το 1968. Επίσης, εκατάργησα τον τότε μεν απαραίτητο μα δύσχρηστον χρονολογικό κατάλογο τίτλων, που συνόδευε, σε ζυγή σελίδα, το κείμενο των, κατά το πλείστον (62:75), όντως ανεκδότων ποιημάτων. Τέλος, με πρότυπο την έκδοσή μου των "Αποκηρυγμένων" (Ίκαρος, 1983), αναδιάρθρωσα, αναθεώρησα και εμπλούτισα τις παλαιές Σημειώσεις του Επιμελητή, με κύριον στόχο την χρήση τους και από ανειδίκευτους αναγνώστες. Εντελώς νέα είναι η προσθήκη της συνοπτικής στιχουργικής περιγραφής κάθε ποιήματος, που την συνέταξεν η συνεργάτριά μου Μαριλίζα Μήτσου και ελέγχθηκε από μένα.
Πρόκειται, συνεπώς, όχι για απλήν επανέκδοση, "βελτιωμένη και επηυξημένη", αλλά για πολύ διαφορετικό βιβλίο.
Ύστερα από κάμποση συζήτηση, αποφάσισα να του δώσουμε και νέον τίτλο, που αφ' ενός να δηλώνει ευθύς την διαφορά, αφ' ετέρου δε να καθιστά πρακτικότερη την παράλληλη παραπομπή στις δύο εκδόσεις. Τώρα, δηλαδή, δεν πρόκειται πια διόλου για "ανέκδοτα" ποιήματα (από τα οποία 62 ήσαν όντως αδημοσίευτα και αθησαύριστα ως το 1968), αλλά για "κρυμμένα" - από τον ποιητή στο Αρχείο του, ή καταχωνιασμένα σε χαρτιά φίλων και συγγενών.
Σημειωτέον πως η έντιτλη χρήση του επιθέτου "Ανέκδοτα" είχεν εξ αρχής αμφισβητηθεί, ιδιωτικά είτε και δημοσία, από αρμόδιους και φίλιους αναγνώστες, όπως ο Κ. Θ. Δημαράς, ο F. M. Pontani και ο Γιώργος Σεφέρης. Μάλιστα ο δεύτερος προέκρινε να χρησιμοποιήσει το ιταλικό αντίστοιχο του "Κρυμμένα" σε έναν τόμο επιλογής μεταφράσεών του από τα "Ανέκδοτα" [...] (Από τον πρόλογο της έκδοσης)