Η εποχή της Νέας Κωμωδίας θεωρούμε ότι άρχισε με το θάνατο του Μεγαλέξανδρου (323 π.Χ.), αλλά το ίδιο συμβατικά θα μπορούσαμε να έχουμε ορίσει ως αφετηρία το 321 π.Χ., χρονιά όπου ο Μένανδρος παρουσίασε στα Λήναια το πρώτο του έργο, την Οργή. Το τέλος της περιόδου τοποθετείται από παλιά στο θάνατο του δεύτερου μετά τον Μένανδρο σημαντικότερο ποιητή της Νέας, του Φιλήμονα (περ. 264 π.Χ.), αλλά οι κωμικές παραστάσεις συνεχίστηκαν, με επαναλήψεις ή και με άγνωστά μας νεότερα έργα, ως το τέλος του 2ου π.Χ. αιώνα. 2. Από τις κωμωδίες της Νέας δε μας είχαν σωθεί παρά κάποια μικρότερα ή μεγαλύτερα αποσπάσματα, ώσπου τον περασμένο αιώνα μια σειρά από παπυρικά ευρήματα μας διασώσαν σχεδόν ολόκληρο τον Δύσκολο του Μενάνδρου, και χορταστικά αποσπάσματα από την Ασπίδα, τους Επιτρέποντες, τον Μισούμενο, την Περικειρομένη, την Σαμία και τον Σικυώνιο. Πληροφορίες για τα χαμένα έργα του Μενάνδρου και των υπόλοιπων ποιητών της Νέας Κωμωδίας αντλούμε, έμμεσα, από τους ρωμαίους κωμωδιογράφους του 2ου π.Χ. αιώνα, τον Πλαύτο και τον Τερέντιο, που για τις κωμωδίες τους δανείζονταν ανοιχτά και απροκάλυπτα τίτλους, πρόσωπα και υποθέσεις από τους έλληνες συντεχνίτες τους.