Διακοσμημένο με 25 ξυλογραφίες.

«Προορισμένο για το πολυνησιακό κοινό», όπως όριζε η συνοδευτική σημείωση του Ρόμπερτ Λιούις Στήβενσον, Το πνεύμα του μπουκαλιού γράφτηκε το 1891 και δημοσιεύτηκε σχεδόν αμέσως στο New York Herald και στο λονδρέζικο Black and White, ενώ ταυτόχρονα ένας ιεραπόστολος αναλάμβανε να το μεταφράσει στη γλώσσα των Σαμόα.

Αν και το θέμα του στοιχειωμένου μπουκαλιού ήταν ήδη γνωστό στην Ευρώπη από το σχετικό παραμύθι των Αδελφών Γκριμ (Spiritus familiaris), o Στήβενσον βασίστηκε με τον δικό του τρόπο και στην ιστορία του Φάουστ και στον Τομ Γουώκερ και τον Διάβολο του Γουόσινγκτον Ίρβινγκ: ο αγοραστής του μπουκαλιού έπρεπε να είναι σχεδόν αποφασισμένος να πουλήσει την ψυχή του στον διάβολο.

Η ιστορία πέρασε στον βουβό κινηματογράφο το 1917, διασκευάστηκε για την τηλεόραση το 1981, ενέπνευσε επιτραπέζια παιχνίδια αλλά κι ένα επεισόδιο του Twilight Zone, και δεν έπαψε ποτέ να προκαλεί με το λογικό της παράδοξο:

Ποιος μυαλωμένος άνθρωπος θα αγόραζε το μπουκάλι για ένα σεντ, αφού πια δε θα μπορούσε να το πουλήσει φτηνότερα; Ή: ποιος μυαλωμένος άνθρωπος θα αγόραζε το μπουκάλι έστω και για δύο σεντ, αφού ούτε έτσι θα μπορούσε να το πουλήσει φτηνότερα σε άλλον μυαλωμένο άνθρωπο; Σ’ έναν ιδεώδη κόσμο λοιπόν, γεμάτον μυαλωμένους ανθρώπους, το μαγικό μπουκάλι δε θα μπορούσε να πουληθεί σε καμία τιμή. Κι ωστόσο, τα όσα συμβαίνουν στην ιστορία, δεν αφορούν άμυαλους ανθρώπους!