Και τότε αυτός, θα βρισκότανε στην από δω μεριά της υδάτινης, σταχτιάς έκτασης, όπου κάποιο ξάνοιγμα του ουρανού εναπέθετε κυματιστές, σαν πτυχόμενο ύφασμα ανταύγειες, που δε φαινόντουσαν ωστόσο, περιέργως, να οφείλονται στο θαμπό φως ενός ήλιου, που θα μπορούσες να τον υποθέσεις αναρτημένον κάπου εκεί ψηλά, πάνω απ' το τοπίο, μα σού δίνανε το δικαίωμα να φανταστείς ότι αυτό το ιριδίζον φως αναπηδάει, ή μάλλον αναβλύζει από πολύ βαθιά, λες και κάτω απ' την επίπεδη επιφάνεια του νερού, τη φαινομενικά ασάλευτη, μια δύναμη σκοτεινά φωτεινή κατέτρωγε διαβρωτικά, κρυφά, την τεφρότητα του καναλιού, καθώς και την τεφρότητα του μουράγιου, που οι πέτρες του είχαν ξεκολλήσει πια και χορταριάσει, μέχρι και την τεφρότητα των τυφλών προσόψεων, που υψώνονταν σαν απότομος βράχος, με τόνους ώχρας και γαλάζιου, πάνω απ' τα νεκρά νερά -αυτή ήταν τουλάχιστον η εντύπωση που σου 'δωσε μια πρώτη ματιά- τρυπημένος όλο κι όλο ο βράχος τάχα από το χαίνον άνοιγμα, το κατάφωτο, μιας καμάρας γεφυριού στο διαγώνιο κανάλι και από τις επίσης χαίνουσες, μα κατασκότεινες, μεγάλες, ατόφιες πύλες εκεί στις αποβάθρες, σαν μπούκες στοάς, μέσα από τις οποίες, πιθανόν, ενίοτε, κάποιες μέρες πολυσύχναστες, να μεταφερθήκανε εμπορεύματα σε βαριές μαούνες μέχρι τις μισοσκότεινες, θολωτές αίθουσες της κεντρικής αγοράς, που την προστάτευαν, σαν οχυρό, απ' όλες τις μεριές, οι ψηλοί πύργοι σήμερα όμως, οι μαούνες φαινόντουσαν εγκαταλειμμένες, δεμένες εκεί χωρίς λόγο θα 'λεγε κανείς, διαλυμένες, κατά κάποιο τρόπο, μέσα στη σπασμένη γραμμή του αστικού τοπίου, σάμπως η ξυλοδεσιά τους, έχοντας υποστεί την επεξεργασία του αλατιού, του βόρβορου, των φυκιών, της κόπρου των πουλιών, δεν ήταν πια παρά μια ύλη ενδιάμεση, κάτι στο μεταίχμιο σάπιου νερού και πέτρας καλυμμένης από πατίνα, ξύλα νεκρά πιθανόν, μέσα σε νεκρά νερά, σαρκώματα φθειρόμενα της ίδιας πέτρας, υπογραμμίζοντας αναμφίβολα, με την αποσυντιθέμενη και πρόσκαιρη παρουσία τους, τη σκληρή αιωνιότητα τούτης της πόλης, που υψώνονταν στην από κει μεριά των υδάτων. [...] (Από την έκδοση)