Από το 1960 και μετά το σύμπαν απέκτησε ένα εντελώς καινούργιο πρόσωπο. Έγινε περισσότερο μυστηριώδες, περισσότερο βίαιο και περισσότερο ακραίο, καθώς οι γνώσεις μας στο χώρο αυτό επεκτάθηκαν ραγδαία. Και το συναρπαστικότερο, αλλά και το πιο μυστηριώδες απ’ όλα τα φαινόμενα, έχει το πιο απλό, το πιο καθαρό και το πιο ήρεμο όνομα: «μαύρη τρύπα».

Μια τρύπα είναι ένα τίποτα, κι όταν είναι μαύρη είναι δύο φορές ένα τίποτα, γιατί δεν μπορούμε να τη δούμε. Υπάρχει λοιπόν, λόγος να μας συναρπάζει ένα αόρατο τίποτα;

Ναι, υπάρχει –αν αυτή η μαύρη τρύπα αντιπροσωπεύει την πιο ακραία δυνατή κατάσταση της ύλης? αν αντιπροσωπεύει την πιθανή αρχή του σύμπαντος? αν αντιπροσωπεύει νέους φυσικούς νόμους και νέες μεθόδους για την κατανίκηση όσων συνηθίσαμε να θεωρούμε απόλυτους και αξεπέραστους περιορισμούς.