Ο Σόλων κι ο Λουκάς είναι δύο clochards. Όχι του Παρισιού αλλά της Αθήνας. Είναι δύο περίεργοι τύποι, αλήτες γυρολόγοι. Δύο αιώνιοι απροσάρμοστοι της ζωής και της κοινωνικής πραγματικότητας. Μένουν "εκτός των τειχών" και εκτός των αγαθών που θα μπορούσαν, ίσως, να έχουν. Ο ένας, ο Σόλων, πιο ορθολογιστής, από άποψη. Ο άλλος, ο Λουκάς, απλοϊκός και συναισθηματικός, από ένστικτο και από εμπειρία. Περιφέρονται στην Αθήνα του '60. Στην πρωτεύουσα που έχει αρχίσει να διαμορφώνει την κατάσταση που όλοι ξέρουμε: αυτοκίνητα και κυκλοφοριακό πρόβλημα, πολυκατοικίες από αντιπαροχή, μικρά διαμερίσματα, κατανάλωση, φώτα, απουσία ουσιαστικής επικοινωνίας, γρήγοροι ρυθμοί, άγχος, θόρυβοι, προκλήσεις και όνειρα, μοναξιές ... Οι δύο φίλοι μας ενοχλούνται από την "αλλοτρίωση" και από το "κατεστημένο" (ο Ανδρέας Παπανδρέου έχει ήδη εισαγάγει τον όρο...). Φαίνεται ότι ζουν εκτός κοινωνίας αλλά στην πραγματικότητα είναι βαθιά εντός αυτής. Την παρατηρούν και τη σχολιάζουν άλλοτε με ειρωνεία άλλοτε με πικρή διάθεση άλλοτε με μελαγχολία ... Την κρίνουν με υπαινιγμούς... Προσπαθούν να κατανοήσουν το παράλογο. Της Αθήνας, της σύγχρονης ζωής... Οι προβληματισμοί τους, ωστόσο, είναι παγκόσμιοι και, ίσως (και) διαχρονικοί... Είναι τύποι θεατρικοί: θα μπορούσαμε να τους συναντήσουμε στον Καραγκιόζη, ας πούμε... ή στον Αριστοφάνη ή στο βαριετέ ... Ωραίοι τύποι, συμπαθείς...