Στην Εφταλού ο Βενέζης έβαλε όλη του την αγάπη για το ερημητήριο που έχτισε απέναντι από τα παράλια της γενέθλιας γης, εκεί στον τόπο των τελευταίων χρόνων της ζωής του. Γράφει για την ιστορία την πανάρχαια της Μικρασίας, για την συνύπαρξη των λαών πριν από τον πικρό ξεριζωμό, για τα γεγονότα των πολέμων και των διώξεων, για τη θεώρηση τους ύστερα από τόσα χρόνια μέσα στο ήρεμο λεσβιακό τοπίο. Είναι μια επιστροφή στη γενέθλια γη, και ταυτόχρονα το ξεκίνημα για το ύστατο ταξίδι του συγγραφέα.