Το τέταρτο κατά σειρά πεζογράφημα της Μέλπως Αξιώτη είναι ένα έργο που την απασχόλησε περισσότερο από κάθε άλλο στη ζωή της και σημαδεύει την τελευταία φάση της πνευματικής δουλειάς της γιατί ενσαρκώνει μια εναγώνια προσπάθεια επιστροφής και ανασύνδεσης με τη γενέθλια γη: τη Μύκονο. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)