Ο Μοσκώβ-Σελήμ είναι το τελευταίο διήγημα του Βιζυηνού. Δημοσιεύτηκε το 1895 (όταν ο συγγραφέας βρίσκεται ήδη στο φρενοκομείο) αλλά γράφτηκε πολύ νωρίτερα και σχετίζεται μάλλον με τις επισκέψεις τον Βιζυηνού στο Σαμάκοβο, όπου τον απασχολεί μια υπόθεση μεταλλείου. Εκεί πιθανόν ο ήρωας αφηγήθηκε στο συγγραφέα την ιστορία του και αυτός την απέδωσε με ξεχωριστική αφηγηματική γοητεία. Ο ήρωας είναι Τούρκος. Ο συγγραφέας θα μπορούσε φυσικά να τον εξελληνίσει, αλλά δεν το κάνει. Σημασία έχει ο άνθρωπος, όχι η εθνικότητα ή η φυλή του. Ο άνθρωπος που πάσχει, που πονάει, που υποφέρει, που αδικείται. Μια ανθρώπινη ιστορία, τελικά, γεμάτη ευγένεια και ανθρωπιά. Είναι η "ιστορία ενός στρατιώτου", όπως αναγράφεται στον υπότιτλο. Ο στρατιώτης είναι ο Μοσκώβ-Σελήμ, ο οποίος έχει και το λόγο στην αφήγηση. Ο αφηγητής προετοιμάζει τις καταστάσεις, θέτει τα ερωτήματα, ακούει και καταγράφει την αφήγηση του ήρωα, προσπαθεί να εξηγήσει (ψυχολογικά και ιδεολογικά) την περίπτωσή του, τους λόγους που κινούν τις πράξεις του. Σ αυτό το σημείο ο αφηγητής παρεμβάλλει και δικά του βιώματα, έτσι ώστε συγγραφέας, αφηγητής και ήρωας διαπλέκονται στο σώμα της γραφής και του κειμένου.