"Αυτή η χριστιανική(καθολική.όπως προκύπτει από το σύνολο του έργου του)ομολογία πίστης τοποθετεί τον Αθανασόπουλο στους αντίποδες τόσο της αμφισβήτησης όσο και της κάθε είδους ιδιώτευσης.Η κοσμοθεωρεία του είναι συμπαγής.Υπό το κράτος της ο ποιητής θαυμάζει,διατρανώνει,επικρίνει,κάποτε πενθεί.Το όραμα του είναι διανθρώπινο και βαθιά αντι(νεο)ρομαντικό, όσο το όραμα κάπιου που επικαλείται την "αλήθεια" και την ικανότητα της ποίησης να την αρθρώσει.Λέξεις όπως "λεβεντιά", "παλικαριά" και "αντρειοσύνη", που έχουν την απώτερη πηγή τους στην πατριωτική ποίηση του Σολωμού, του Βαλαωρίτη και του Σικελιανού, πολιτογραφούνται στην ποιητική ηθική ενός τολμηρά "παλαιομοδίτη"ποιητή στα τέλη του 20ου αιώνα".Από το αφιέρωμα της Αθηνάς Βογιατζόγλου στην ποίηση του Ηλία Αθανασόπουλου. Νέα Εστία,Τεύχος 1727,Οκτώβριος 2000.