Όσον αφορά στον τίτλο, Γαλήνη είναι το ποθητό αγαθό που επιδιώκουν οι ταλαιπωρημένοι και πανταχού γυρισμένοι πρόσφυγες της Φωκίδας της Μικρασίας, οι οποίοι ποθούν να βρούνε την ηρεμία, τη σταθερότητα, την ασφάλεια στο μέρος που τελικά τους φέρνουν με απόφαση της ελληνικής κυβέρνησης και να "ξαναστήσουν " τις ζωές τους από την αρχή. Ωστόσο, όσο κι αν πρόκειται για ένα απλό φαινομενικά ζητούμενο που δεν προσκρούει στα θέλω και τις φιλοδοξίες του συνηθισμένου ανθρώπου, δεν πρέπει να παραβλέψουμε ότι πρόκειται για μία κατάσταση που δύσκολα μπορεί να βρει ο άνθρωπος είτε λόγω του ανικανοποίητου της ανθρώπινης φύσης είτε λόγω των εξωτερικών συνθηκών. Κάπως έτσι λοιπόν, θα συμβούν τα πράγματα και σε αυτό το βιβλίο.
Πού όμως διαδραματίζονται όλα αυτά; Στην Ανάβυσσο. Είναι ένας τόπος σε κάποιον απόμερο κόρφο του Σαρωνικού. Άλλοτε εκεί ήταν το μέρος όπου οι αρχαίοι κάτοικοι της περιοχής βάζανε τους νεκρούς τους να αναπαυτούνε.Τώρα κανένας δημόσιος δρόμος δεν οδηγεί σε αυτόν τον τόπο. Ο οδοιπόρος εδώ δε θα βρει ούτε ένα δέντρο. Σκίνα μονάχα βρίσκονται, αγκάθια, βούρλα και άμμος.Χέρια ανθρώπου από πολλούς αιώνες δεν όργωσαν το χώμα. Μέσα από τούτο το πέρασμα βλέπει κανείς στο βάθος τη γαλανή γραμμή της Πελοποννήσου, της Αίγινας και της Ύδρας. Ένα μονοπάτι μπορεί να φέρει τον Οδοιπόρο στην ακρογιαλιά της Ανάβυσσου μέχρι τις Αλυκές, μοναδικό σημάδι πως υπάρχει ζωή σε τούτην την ανθρώπινη ερημιά.
Εδώ λοιπόν φτάνει ξαφνικά ένα κοπάδι ανθρώπων ένα πρωινό του Ιουλίου του 1923 στηρίζοντας όλες τις ελπίδες του για μια νέα ζωή μετά την μάταιη και άσκοπη περιπλάνησή τους στις περιοχές της Πελοποννήσου. Το μόνο που αρχικά ζητάνε; Λίγο νερό. Καταφέρνουν βέβαια να βρούνε άφθονο στο τρίτο πηγάδι που θα συναντήσουν. Κι ενώ η εύρεση νερού εξασφαλίζει κάπως το όνειρό τους, οι δυσκολίες είναι τόσες πολλές που κάμπτει συχνά το ηθικό κυρίως χαρακτήρων όπως της κυρίας Ειρήνης Βένης- αδύναμων, καθόλου δουλεμένων στην καθημερινή βιοπάλη και συχνά με το αίσθημα του αδικημένου ανθρώπου από τα δεινά της ζωής.