ι περίεργα τρένα αυτοί οι μεγάλοι! Να, όπως οι γονείς μου, ας πούμε, που μου ανακοίνωσαν στα καλά καθούμενα ότι θα μου χάριζαν ένα αδελφάκι. «Τι να το κάνω το αδελφάκι;» απόρησα. «Δε μου παίρνετε καλύτερα ένα σκυλάκι;» (ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΣΤΟ ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ)

Πολύ συμπαθητική ιστορία, μεταφερμένη με την ειλικρίνεια μικρών παιδιών, όταν, συνταραγμένα, με τον κόσμο τους όλον απειλούμενο, αναρωτιούνται "μα ποιος ζήτησε καινούριο μωρό;" και αλλάζει όλη η ζωή τους και χλομιάζει η χαρά τους.
Μπερδεύτηκε η μικρούλα όταν οι γονείς της τής ανακοίνωσαν χαμογελαστοί ότι θα της χαρίσουν ένα αδελφάκι. "Τι να κάνω το αδελφάκι;", απόρησε. "Δεν μου παίρνετε καλύτερα ένα σκυλάκι;". Και οι γονείς που το θεωρούσαν αστείο, βάλθηκαν να της εξηγούν τι χαρά θα φέρει το μωρό στο σπίτι τους. Μα η μικρή δεν γέλασε. Καθόλου δεν γελούσε πια. Άλλωστε είχε ακούσει τα μύρια όσα γι' αυτά τα ενοχλητικά νεογέννητα. Ετσι, "... Η μαμά θα είχε πια διάθεση να με βάζει στα γόνατά της και να μου λέει ιστορίες; Ο μπαμπάς θα είχε καιρό να με πηγαίνει στην παιδική χαρά ή να παίζουμε μαξιλαροπόλεμο; Και θα περίσσευε για μένα χώρος στην αγκαλιά και στην καρδιά της γιαγιάς και του παππού;"
Καρδούλες πληγωμένες, παιδάκια σε απόγνωση, φυσικό είναι, όλοι τα ζήσαμε, τα ξέρουμε όλοι. Στους γονείς εναπόκειται να γιατρέψουν τις τυχόν πληγές, να κλείσουν τα τραύματα, να γαληνέψουν τα μεγαλύτερά τους που υποφέρουν. Όπως εδώ, στο γλυκό, καλό βιβλιαράκι της Βεατρίκης Κάντζολα - Σαμπατάκου, όπου η αγάπη των γονιών περισσεύει και η καρδιά τους χωράει όχι ένα και δυο μωρά μονάχα και όπου έχει μεταφερθεί άψογα η αυθορμησία και η αυθεντικότητα των αισθημάτων της μικρής. (ΕΛΕΝΗ ΣΑΡΑΝΤΙΤΗ, ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, 11/7/2008)