Τα πολύ παλιά χρόνια, τότε που κάστρα και μοναστήρια υπήρχαν ακόμα σε όλους τους τόπους κι οι ιππότες ξεκινούσαν να κάνουν μεγάλα κατορθώματα, τότε που οι γυναίκες ύφαιναν στους αργαλειούς πέπλα με όμορφες ζωγραφιές κι οι τροβαδούροι έπαιζαν για πρίγκιπες και για φτωχούς το ίδιο, ζούσε ένας φτωχός μουσικός που τον έλεγαν Οδυσσέα. Γράμματα δεν ήξερε και πλούτη δεν είχε. Ήταν, όμως, καλός άνθρωπος κι αγαπούσε τη φύση. Όσο για τη μουσική, τη λάτρευε.