Να είσαι κάτι το 49 (όπου αναδείχτηκα) και να εξακολουθείς να είσαι κάτι το 99, είναι επίσης κάτι! Μου το δείχνει η τρυφερότητα του κόσμου, των συναδέλφων μου, της κριτικής...
Μου το δείχνουν οι δυο-τρεις γενιές που μεγάλωσα, που καταφθάνουν πάνω μου συγκινημένοι να τους μείνω κι άλλο παρών.
Οι στενοί μου άγνωστοι του δρόμου, ο φοιτητής, το κοριτσόπουλο, ο φορτηγατζής, ο μηχανόβιος που ανάμεσα στο «γέρασε» που τους ξεφεύγει και το «δεν το έκανα επίτηδες» που τους απαντάω, με φέρνουν στην ηλικία τους και με προσφωνούν «Ντίνο, Ντινάκο, Ντινάρα».
Αν υπάρχει σ αυτό τον κόσμο μια μουσική πιο γλυκιά, δεν την έχω ακούσει!