Στο έργο αυτό, ο Γουίλιαμς φτάνει στο απόγαιο της τελειότητας σαν ποιητής των κολασμένων. Η δομή του είναι άψογη, η πρόζα του λεπτή κι αισθηματική. Αληθινά, μπορεί να πει κανείς ότι, με το συγκρατημένο λυπητερό του χαρακτήρα, το έργο αυτό αποτελεί επιμνημόσυνη δέηση για την αγνότητα της αγάπης.