Το ελληνικό αυτό δέντρο που ο τυφώνας το ξερίζωσε από τη Μικρασία και το πέταξε δω-χάμω σπαραγμένο, γυμνόφυλλο, μαραμένο, φυτεύτηκε, ρίζωσε, πήγε απάνω του, άνθισε και καρποφόρησε. Γιατί είχε μέσα του την ικμάδα της ζωής δυνατή, αθάνατη, και γιατί βρήκε στοργικά αδελφικά χέρια που το πότισαν, το περιποιήθηκαν, το βοήθησαν... Ανώτερο απ όλα τα μυθιστορήματα μου πρέπει να είναι οι "Πρόσφυγες" που αποφάσισα να το γράψω τώρα.