Τούτο το μυθιστόρημα ανήκει σε κείνα τα κεφάλαια της Λογοτεχνίας, που όχι μονάχα αντέχουν στο χρόνο, αλλ' είναι πάντα επίκαιρα. Το εκπαιδευτικό σύστημα, οι σκληρές συνθήκες δουλειάς, η μόλυνση του περιβάλλοντος, οι αντεργατικοί νόμοι, είν' αυτά που σφυροκοπούνται στα "Δύσκολα χρόνια". Η απάνθρωπη παιδεία των σκληρών γεγονότων, μολύνει την κοινωνία με δυο παράσιτα. Τον πανούργο Μπίτζερ και τον ασυνείδητο Τομ. Οι εργάτες δουλεύουν ανατολή με δύση και το χνούδι των Υφαντουργείων σκεπάζει τα πνεμόνια τους. Και μονάχα από το στόμα του απλού Σλήρυ, θ' ακουστούν δυο ανθρώπινες κουβέντες: "Υπάρχει και αγάπη στον κόσμο, δεν είν' όλα ατομικό συμφέρον..." Με τα "Δύσκολα χρόνια" ο Ντίκενς δημιούργησε το καλύτερο έργο του.