«Καλημέρα πέρα για πέρα! Σήμερα θα σας πω μια ιστορία που έγινε... πού αλλού;... στην " Ντενεκεδούπολη! Και ποιος δεν ξέρει τη μικρή ντενεκεδένια πολιτεία, εκεί στην άκρη του σκουπιδότοπου... Που την έφτιαξαν άδεια, σκουριασμένα, παλιά ντενεκεδάκια... που βρέθηκαν χωρίς τίποτα δικό τους και είπαν:
- Δε φτιάχνουμε μια πολιτεία όπου να μένουμε μόνα μας και να 'χουμε την ησυχία μας;
Το 'παν και το 'καναν. Και να, τώρα, η Ντενεκεδούπολη, με την πλατεία της, το σχολείο της και τους ντενεκεδένιους κατοίκους της με τα παράξενα ονόματα: Σαρδέλας, Μηλίτσα, Βουτυρένιος, Σοφός, Μελένιος...
Ας πάρουμε όμως την ιστορία απ' την αρχή. Πέρσι το καλοκαίρι λοιπόν, εκεί που τα στάρια, τα κριθάρια και τα καλαμπόκια ήταν έτοιμα για θέρισμα... εκεί που οι ντομάτες και τ' άλλα λαχανικά μεγάλωναν και ωρίμαζαν σιγά σιγά... εκεί που ντενεκεδάκια δούλευαν τραγουδώντας στα χωράφια τους... εκεί... έγινε η καταστροφή! Η πιο μεγάλη καταστροφή που γνώρισε ποτέ η Ντενεκεδούπολη!
...Ήταν, που λέτε, μεσημέρι, ο ήλιος έκαιγε, αλλά κάτι σύννεφα άρχισαν να 'ρχονται απ' το βορρά. Σε λίγη ώρα είχε μαυρίσει όλος ο ουρανός... Ένα αεράκι άρχισε να φυσά... Τα σύννεφα, πυκνά και μαύρα, λες κι ακουμπούσαν τα δέντρα και τ' ανάγκαζαν να σκύψουν στη γη... Ο αέρας δυνάμωνε και σε λίγο άρχισαν οι αστραπές και οι βροντές... και το χαλάζι... μεγάλο σαν καρύδι. Το χαλάζι είναι που έκανε τη μεγαλύτερη ζημιά. Τα στάρια και τα κριθάρια τα τσάκισε, τα 'σπασε κάτω στο χώμα. Τις ντομάτες, τις πιπεριές και τα' άλλα ζαρζαβατικά τα κατέστρεψε. Το ίδιο και τα φρούτα. Μικρά κι άγουρα ακόμα, τα τίναξε απ' τα κλαριά. Δεν έμεινε τίποτα όρθιο τίποτα!... Τίποτα!...». [...]