Τα διηγήματα αυτής της συλλογής εκδόθηκαν για πρώτη φορά στην αγγλική γλώσσα, σε λογοτεχνικά περιοδικά στην Αμερική και στον Καναδά ("Quarry", "Indiana Review", "Antietam Review", "Paralos"). Περιλαμβάνονται τα διηγήματα: "Δέκα βήματα το πολύ για να ραγίσεις μια καρδιά", "Ο άλλος Λιούμπιτς", "Πώς μαθαίνει ο Χένρυ" (How Henry learns), "Βόρεια του Τορόντο" (North of Barrie), "Όλο το γιασεμί του κόσμου" (All the jasmine in the world), "Ο φύλακας του ζωολογικού κήπου της Βαγδάτης" (The zookeeper of Baghdad), "Είναι η παραφορά, άραγε, που εξηγεί την αρμονία αυτή;", "Τα κόκκινα κρεμμύδια" (A hearse full of onions), "Ούτε λέξη", "Ο άνθρωπος που αρνιόταν τη σπατάλη".

"[...] Αν, ωστόσο, το "Δέκα μύθοι και μια ιστορία" υπομνηματίζουν για τον έλληνα αναγνώστη και μια οικεία πολιτική ιστορία της νεώτερης Ελλάδας, το βιβλίο "Λεπτή γραμμή" καθώς τοποθετείται σε διάφορες χώρες του κόσμου και με ήρωες πρόσωπα που η ζωή τους δεν θα καταχωρηθεί ούτε στα "ψιλά" των εφημερίδων, η μαγεία του αναγνώστη δεν έχει άλλη εξήγηση παρά την εμβέλεια της πεζογραφικής δύναμης του Νίκου Παπανδρέου. Πρώτιστα ο ίδιος ο τίτλος, που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ιδιοφυής. Ενώ όλα τα διηγήματα του βιβλίου, όσο κι αν αξιοποιούν ασήμαντα ιδιωτικά περιστατικά, τοποθετούνται σε χώρες με μακραίωνη ιστορία και πολιτισμό, είναι μια μόνο "λεπτή" γραμμή, σαν αόρατη, που πάλλεται μέσα στον αέρα και ενώνει τα αισθήματα και τις ψυχές των ανθρώπων. Αλλά και τις περιπέτειές τους που αν και κοινές σε όλους τους ανθρώπους, οι ίδιοι που τις ζούνε, φαντάζονται ότι τους ανήκουν κατ' αποκλειστικότητα. Έτσι ώστε η μοναξιά τους να φαίνεται πιο αιχμηρή και ο πόνος τους πιο αβάσταχτος, ενώ ο συγγραφέας αυτά τα αισθήματα τα κάνει ακόμη πιο οξέα γιατί η γραφή του δεν υπογραμμίζει απολύτως τίποτε, αντίθετα αποπνέει μια τρομακτική ηρεμία. Ενώ ταυτόχρονα αισθανόμαστε αυτή τη λεπτή γραμμή, που ενώνει τα αισθήματα άγνωστων μεταξύ τους ανθρώπων, να ζώνει ως μια νοητή γάζα την υδρόγειο σφαίρα, ν' αντιπροσωπεύει παράλληλα έναν πολιτισμό δυναμικότερο και ουσιαστικότερο από τον "γνωστό" μας πολιτισμό, που καθημερινά τόσα στόματα πιπιλίζουν την ύπαρξη και την αναγκαιότητά του."