Το Νησάκι θα είναι μια μέρα δικό μου, ολότελα δικό μου! Τούτη η βεβαιότητα ξεκινάει από πολύ μακριά, από τα παιδιάτικά μου. Ούτε που θα μπορούσα να καθορίσω πότε το πρωτοσκέφτηκα, η βεβαιότητα υπήρχε πάντα μέσα μου. Το Νησάκι θα γίνει δικό μου, μόνο δικό μου. Δεν έκανα όνειρα γι' αυτό, ούτε σχέδια, ήταν όμως από τις λίγες, τις ελάχιστες βεβαιότητες που είχα τότε. Δεν το συνδυάζω με εικόνες και λόγια, υπήρχε εκεί και με στερέωνε. Γιατί εκείνο τον καιρό είχα τόσο έντονα την αγωνία του χρόνου. Ώρες ώρες ήταν κάτι πάρα πάνω από αγωνία. Μ' αυτές τις ηχηρές λέξεις, λέω πως προσπαθώ να υλοποιήσω και να δικαιολογήσω μέσα μου τόσα και τόσα. Ίσως ήταν ένας τρόμος που γεννιόταν τα βράδια στο σπίτι μας, όπου όλα έδειχναν ακίνητα και σταματημένα. Η λίγη ώρα ώσπου να ανάψουν τα φώτα, όταν οι σκιές έπηζαν στις γωνιές και τα πράγματα άλλαζαν σχήματα, κι ένιωθες κάτι να καραδοκεί που λίγο ήθελε να μονιμοποιήσει αυτή τη στιγμή. [...] (Από την έκδοση)