Το 1989 ο Κώστας Μουρσελάς, ήδη διακεκριμένος θεατρικός συγγραφέας, εκδίδει τα "Βαμμένα κόκκινα μαλλιά," το πρώτο του μυθιστόρημα, και μας συστήνει έναν από τους πιο αξιομνημόνευτους χαρακτήρες της ελληνικής λογοτεχνίας: Εμμανουήλ Ρετσίνας, ο επονομαζόμενος Λούης, η μετενσάρκωση του Αλέξη Ζορμπά στη μεταπολεμική Αθήνα, ένας σχεδόν ωραίος, σχεδόν τεμπέλης, σχεδόν αγράμματος, σχεδόν άθεος. Μαζί με τον Κωνσταντίνο Μανολόπουλο, τον διανοούμενο, και την ωραία Μάρθα είναι οι ήρωες μιας ιστορίας πάνω στην οποία θα στηθεί η τοιχογραφίας μιας ολόκληρης εποχής.

...Ο κατεξευτελισμός της γυναίκας μέσα από την αφήγηση του Μουρσελά. Δεν είναι η στάση του συγγραφέα, είναι η στάση μιας σεξουαλικά πεινασμένης, λυσσασμένης αρσενικής γενιάς, πορνοδίαιτης και βωμολόχας, μιας γενιάς που έλιωσε τα πόδια της στις «μπουρδελότσαρκες» και που μόνο τη μάνα-γυναίκα σεβόταν... Η σωτηρία αυτής της κοινωνίας ήταν αυτή η σχεδία βίου, το ξυλάρμενο σωσίβιο, το πιάσιμο της καλής, το βόλεμα ή το άρπαγμα της ευκαιρίας. Ένας λαός έρμαιος στον τυχοδιωκτισμό της πολιτικής, ελπίζοντας μόνο στη λαχειοφόρο τύχη και στο δυάρι με λουτροκαμπινέ.

Κώστας Γεωργουσόπουλος, περ. ΛΕΞΗ τ. 112

Μου έτυχε να διαβάσω ωραία βιβλία, που όμως όταν ήμουν κουρασμένος με νύσταζαν. Το βιβλίο αυτό του Μουρσελά, κάποιες φορές που το πήρα, κουρασμένος και νυσταγμένος, με ξενύσταζε. Φοβερό προσόν και απαραίτητο για ένα βιβλίο, όπου το πολυπρόσωπο της αφήγησης απαιτεί να διαβαστεί γρήγορα, αν δεν θέλει να χαθεί μέσα στον κυκεώνα της αφήγησης και να ξεχάσει το Who is who των ηρώων...