Στο δοκίμιο αυτό, που αποτελεί απόσπασμα από το έργο του Walter Scott ανιχνεύει τα αίτια της "βαθμιαίας κατάπτωσης του πνεύματος της ιπποσύνης". Κατά τον Scott, ένας συνδυασμός υλικών και πνευματικών αιτίων οδήγησε στην κατάπτωση αυτή: "τα πρώτα προέρχονταν από την αλλαγή που σιγά σιγά εισαγόταν στην τέχνη του πολέμου και τα δεύτερα από την εξίσου μεγάλη μεταβολή που παρουσιάστηκε με τον καιρό στα έθιμα και στον τρόπο της σκέψης της σύγχρονης Ευρώπης." Η χαραυγή της ιπποσύνης τοποθετείται στο τέλος του δέκατου και στην αρχή του ενδέκατου αιώνα και γνωρίζει την λαμπρότερη περίοδο της στο διάστημα του Εκατονταετούς πολέμου μεταξύ Γαλλίας και Αγγλίας. "Δεν υπάρχει αμφιβολία", υποστηρίζει ο συγγραφέας, ότι "στα βασίλεια αυτά το έθιμο της σταθερής και έντιμης αντιπαράθεσης, χωρίς τη δριμύτητα της μνησικακίας ή της προσωπικής εχθρότητας, έδωσε την πιο χρυσή ευκαιρία για την άσκηση των αρετών που απαιτούνταν από αυτόν που ο ποιητής των Ιστοριών του Καντέρμπουρυ, Chaucer, ορίζει ως "απολύτως άμεμπτο ευγενή ιππότη". [...]".