Λογοτεχνία του φανταστικού. Ή περιπέτεια φαντασίας. Ή ένα μυθιστόρημα που δύσκολα το αφήνεις από τα χέρια σου. Γιατί το Αγριόδασος είναι ολόκληρο ένα βιβλίο σαγήνης. Που κατακτά. Που παγιδεύει γλυκά. Από την πρώτη κιόλας αράδα:

«Πώς κατάφεραν πέντε κοράκια να σηκώσουν στον αέρα ένα μωρό δέκα κιλών ήταν κάτι που η Πρου δεν μπορούσε να το καταλάβει, αλλά σίγουρα αυτή ήταν η τελευταία της έγνοια. Για την ακρίβεια, αν έπρεπε να φτιάξει μια λίστα με τις έγνοιες της εκείνη τη στιγμή που καθόταν αποσβολωμένη στο παγκάκι του πάρκου και παρακολουθούσε τον μικρό της αδελφό, τον Μακ, να απογειώνεται στα νύχια αυτών των πέντε μαύρων κορακιών, η εξιχνίαση του κατορθώματος αυτού σίγουρα θα βρισκόταν στον πάτο της λίστας. Πρώτη έγνοια στη λίστα: Ο μικρός της αδελφός, του οποίου είχε την ευθύνη, έπεφτε θύμα απαγωγής από πουλιά. Κι αμέσως από κάτω: Τι είχαν σκοπό να τον κάνουν;»