"Η Αργοναυτική εκστρατεία - Το ξεκίνημα":
[. . .] Στο άκουσμα του τραγουδιού του Ορφέα, οι Αργοναύτες σκίρτησαν. Τέτοια φωνή δεν ξανακούστηκε ποτέ και τέτοιους ήχους δεν ξανάβγαλε καμιά κιθάρα. Μα η συγκίνηση κορυφώθηκε όταν ένας ένας μπήκαν στο τραγούδι όλοι οι Αργοναύτες. Με τη βροντώδικη φωνή του Ορφέα να δεσπόζει, και όλους τους άλλους να συνοδεύουν με πάθος και με δύναμη, γέμισε το πέλαγος από θυελλώδεις ήχους και φλογερούς στίχους που φτάναν στην ακτή σαν ένα συγκλονιστικό προμήνυμα θριάμβου.
Ο Ορφέας, ο άφθαστος τραγουδιστής και ποιητής, έδινε φτερά στους ήρωες που μ' ενθουσιασμό ρίχνονταν για κει που τους τραβούσε το χρέος.
"Πάμε σ' άγνωστη γη
μέσα απ' άγνωστους δρόμους.
Την τύχη μας την ξέρουν οι αθάνατοι θεοί.
Εμείς όμως τολμάμε και πιστεύουμε.
Έχουμε φλόγα στην καρδιά!
Που τη θρέφουν τα μεγάλα μας όνειρα!
Εμείς τραβάμε για το δέρας το χρυσόμαλλο!
Εμείς τραβάμε για να φέρουμε
την ομορφιά στη γη μας!"
Άφωνοι απόμειναν στην ακτή οι άνθρωποι. Τέτοιες στιγμές τις ζει ο κόσμος μια φορά στα χίλια χρόνια. Με μάτια υγρά ο Αίσονας και η γυναίκα του ζούσαν την πιο μεγάλη στιγμή της ζωής τους, κι ας ήταν στιγμή χωρισμού. Το πλοίο απομακρυνόταν. Το τραγούδι έσβηνε κι ο ήλιος ανέβαινε σιγά σιγά μπροστά απ' την Αργώ που τραβούσε για την ανατολή. Σε λίγο το τραγούδι δεν ακουγόταν καθόλου. Τα τολμηρά παλικάρια βρίσκονταν τώρα μακριά στον ορίζοντα, ενώ ο ήλιος από πάνω τους φώτιζε τη μεγάλη μέρα, ώσπου η Αργώ, ένα μικρό σημαδάκι, χάθηκε σιγά σιγά πίσω απ' τα κύματα. Και όμως ο Αίσονας δεν έλεγε να πάρει τα μάτια του απ' τη θάλασσα. "Ποιος ξέρει αν θα ξαναδώ τον Ιάσονα", έλεγε. "Ποιος ξέρει τι τους καρτερεί στο δρόμο κι αν θα μπορέσουν να γυρίσουν με το χρυσόμαλλο δέρας στην Ελλάδα.
Ας είναι όμως. Όταν ο σκοπός είναι τόσο ιερός αξίζει να κινδυνεύει κανείς. Εγώ θα σφίξω την καρδιά μου και θα περιμένω". Κι ύστερα, αφού σκούπισε μόνος του τα δακρυσμένα μάτια της μάνας, πρόσθεσε: "Αυτό θα κάνουμε και οι δυο". Κι αμέσως μετά την τράβηξε απ' το μπράτσο κι αργά αργά γύρισαν μαζί στο φτωχικό τους. (. . .)