Οι καιροί δημιουργούν την ανάγκη των απολογισμών. Τώρα δα, που η εκδοτική κίνηση έχει καταλαγιάσει, που τα τυπώματα δεν έρχονται κοπαδιαστά και που τα ολοένα καινούργια βιβλία δεν αποσκεπάζουν με τον πάταγο τους όσα μονοστιγμής θα πάλιωναν άλλοτε, στο σημάδι τούτο που στεκόμαστε και που με κάπως αθόλωτο μάτι μπορούμε να κοιτάξουμε ό, τι ανάμεσα σε φουρτούνες και ταραχές συγκομίσαμε, το νηφάλιο εξέτασμα της μεσοπολεμικής μας παραγωγής, του πεζού λόγου μετουσιώνεται σε χρέος από τα χρησιμότερα. Κοινός τόπος είναι -κ έχει τόσες φορές ειπωθεί- πως η νεοελληνική ποίηση άνθισε και καρποφόρησε μεστότερ από την πεζογραφία- και τούτο, βέβαια, δεν αποτελεί αντινομία ιστορική. Επιβεβαιώνει, αντίθετα, την αντίληψη, πως βρισκόμαστε σε μιαν εποχή της πνευματικής μας καλλιέργειας από κάμποσες πλευρές της προδρομικής και πως παρ ολα τα πολύμορφα φανερώματα, που μπορεί να μας ξεγελάσουν, η νομοτέλεια των λογοτεχνικών πραγματώσεων συνεχίζει αθόρυβα το έργο της.