Είναι βέβαια αδύνατο να εξετάσει κανείς μέσα σε λίγες σελίδες το "κοσμοϊστορικό" αυτό έργο, όπως το ονομάζει ο ίδιος ο συγγραφέας. Ο Ιουλιανός, είχε ήδη κινήσει την περιέργεια ενός άλλου μεγάλου: του Γκαίτε, πού γράφει στον Σίλλερ στις 5 Ιανουαρίου του 1798: "...Θα θελα κάποια μέρα.. να κάνω κάτι τρομερό, πραγματοποιώντας ένα σχέδιο μου γύρω από τον Ιουλιανό τον Αποστάτη...". Αυτός ο φιλόσοφος αυτοκράτορας, η ταραγμένη εποχή του, ο τραγικός του θάνατος ήτανε φυσικό να γοητέψει έναν θεατρικό συγγραφέα τόσο ευαίσθητο, ψυχολόγο και θαρραλέο όπως ο Ίψεν. Αναμφίβολα ο Ίψεν έσκυψε στις ιστορικές πηγές, όπως μαρτυρούν και οι παραπομπές. Όμως τις περισσότερες φορές η δραματική σκηνή προχωρεί μόνη της, ξέχωρα, πάνω στις λεπτομέρειες πού του δίνει η ιστορία. Ο Ίψεν σεβάστηκε απόλυτα τους εκκλησιαστικούς ρήτορες και τους σοφιστές. Η γλώσσα τους είναι ατόφια από τα συγγράμματά τους. Το έργο τούτο είναι το τελευταίο δραματικό του Ίψεν, με θέμα ιστορικό. Το πρωτοφανέρωσε το 1873. [. . .] (Από την έκδοση)