Η "ΕΥΤΥΧΙΑ ΤΟΥ ΑΠΡΟΣΙΤΟΥ": Στο γέρμα της ζωής του, ο Ίψεν γυρίζει οριστικά στην πατρίδα του, ύστερ' από 25άχρονη διαμονή στην Ιταλία και τη Γερμανία. Είχε περάσει πια τα 60, και τα τελευταία έργα που θα γράψει στην πατρική του γη, έχουν έντονα το χαρακτήρα της αυτοπροσωπογραφίας και του απολογισμού. Ο "Σόλνες", προπάντων. Όπως ο "αρχιμάστοράς" του, ο Ίψεν ήταν "οικοδόμος" -του θεάτρου, βέβαια. Είχε κι εκείνος ξεκινήσει χτίζοντας πύργους και καμπαναριά (τα ποιητικά του δράματα, προπάντων τον "Πέερ Γκυντ" και τον "Μπραντ"), αλλά ύστερα στράφηκε στο χτίσιμο "σπιτιών για ανθρώπους" (τα ρεαλιστικά κοινωνικά του δράματα). Όπως ο Σόλνες, φοβόταν κι ο Ίψεν την "επιδρομή των νιάτων" και την εκτόπισή του απ' τους νεότερους συντεχνίτες... και, ταυτόχρονα, αναζητούσε στα νιάτα -στα γυναικεία νιάτα- συμμάχους και αναζωογονητές, τη "χαρά της ζωής" που έφευγε και την ανάταση που είχε στερηθεί. Της σχέσης αυτής με τα νιάτα - άγγελο σωτηρίας (που γίνεται άγγελος καταστροφής) συμβολική προσωποποίηση, στο έργο τούτο, είναι η νεαρότατη Χίλντα Βάνγκελ. Αλλά ο αμοιβαίος μαγνητισμός Σόλνες-Χίλντας, που αποτελεί το δραματικό ενδόσιμο του έργου, έχει την αφετηρία του σε μιαν άμεση προσωπική εμπειρία του Ίψεν. Συζητώντας μ' ένα γερμανό φίλο του -τον ιστορικό της λογοτεχνίας Γιούλιους Ελίας- τον Φεβρουάριο του 1891, ο Ίψεν εξομολογήθηκε γελώντας, πως "εγκυμονεί" ένα καινούριο έργο και πως το βασικό γυναικείο πρόσωπό του, το έχει εμπνευσθεί από μια νεαρή βιεννέζα που είχε γνωρίσει στο Τυρόλο. Πρόσθεσε πως αυτή η "πολύ ενδιαφέρουσα" κοπέλα δεν ήθελε να παντρευτεί κάποιον "καθωσπρέπει νέο", αλλά τρελαινόταν να ξεμυαλίζει τους άντρες των άλλων γυναικών. " Ήταν ένας δαιμονικός μικρός καταστροφέας", είπε. Του φαινόταν συχνά σαν "ένα μικρό αρπακτικό πουλί", που θα ήθελε να τον "συμπεριλάβει κι αυτόν στα θύματά της". "Αλλά δεν με "τσάκωσε". Την "τσάκωσα" εγώ - για το έργο μου. Φαντάζομαι πως θα παρηγορήθηκε με κάποιον άλλον..." [...] (Από την έκδοση)