Η ποιητική πορεία του Ι. Μ. Παναγιωτόπουλου ξεκίνησε το 1924 με το Βιβλίο της Μιράντας, για να καταλήξει, περνώντας από τα Λυρικά σχέδια (1933), την Αλκυόνη (1949) και τον Κύκλο των ζωδίων (1952), στο Παράθυρο του κόσμου το 1962. Στο ξεκίνημά του ο ποιητής, με εμφανείς παλαμικές επιρροές, καταθέτει στο Βιβλίο της Μιράντας και κυρίως στα αρτιότερα Λυρικά σχέδια μια ποίηση που συνομιλεί με τους νεορομαντικούς και νεοσυμβολιστές της εποχής του. Ο στίχος είναι παραδοσιακός και ομοιοκατάληκτος, η γραφή -λυρική, περίτεχνη και επιμελημένη- συντονίζεται με την ατμόσφαιρα της δεκαετίας του 20: είναι χαμηλόφωνη, εξωκοσμική, ιδεατή, τρυφερή, ήπια, αισθαντική· αποπνέει νοσηρό συναισθηματισμό, ανεκπλήρωτο έρωτα, απώλεια και απόγνωση του υποκειμένου.