Συγκεντρωτικός πολυτελής τόμος που περιλαμβάνει και τα τρία άλμπουμ των "Πειραματόζωων".

Στα "Πειραματόζωα" του Αρκά ισχύουν δύο τινά: ο υγιής είναι ένας ασθενής που έχει προσωρινά διαφύγει και η φύση είναι παγίως ηττημένη. Το "κατά φύσιν" εδώ έχει αντικατασταθεί από το "παρά φύσιν".

Ο τρομοκρατημένα αποθαυμάζων Ιπποκράτης και ο κακεντρεχώς διηγούμενος Βακίλος είναι κατά βάθος και οι δύο άφωνοι μπροστά στα όρια του πόνου και τις σαδιστικές δυνατότητες της επιστήμης, ιδωμένες από μια πλευρά τόσο γκροτέσκα ώστε ο καθένας θα προτιμούσε τον ιατρικά ανυποστήρικτο πρωτογονισμό και τη σύντομη θνητότητα του από μια επιβίωση με τόσο κοφτερά δόντια. Ο Αρκάς μοιάζει εδώ σαν να ασπάζεται εξίσου γελαστικά όπως ο Μολιέρος το μένος εκείνου για τους ιατρούς. Πιστεύει πως οι λογής μεθοδολογίες τους είναι βαθύτερα εξωανθρώπινες και πώς η σύγχρονη μεταμόσχευση δημιουργεί όργανα παραφωνίας μέσα στην αρμονική ορχήστρα του οργανισμού. [...]